U izdanju Matice hrvatske u Sarajevu i Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine, Stanko Špoljarić predstavio je jednog u nizu svećenika koji su svoju vjeru propovijedali ne samo kroz molitvu i dijalog s Bogom i vjernicima, već kroz umjetničko djelovanje u svrhu produbljivanja osobne vjere, ali i promicanja temeljnih vrednota Evanđelja.
Rođen 1938. godine u Sarajevu, Petar Perica Vidić nakon studija filozofije i teologije 1962. godine počinje raditi u ateljeu akademskog slikara Gabrijela Jurkića, jednog od najznačajnijih impresionista u Bosni i Hercegovini, nakon čega radi u ateljeu akademskog slikara profesora Stane Kregara u Ljubljani, da bi 1966. godine upisao grafički odjel u klasi profesora Maxa Melchera na Akademiji likovnih umjetnosti u Beču.
Stanko Špoljarić nas kronološki vodi kroz opus i stvaralaštvo ovog nadarenog svećenika koji kroz dominantan motiv pejzaža izražava svoje teološko razumijevanje prirode. Vidićev razvoj pratimo od samih početaka baziranih na realističnom prikazu bez velikih otklona od klasične tradicije, što je ponajviše vidljivo u Autoportretu iz 1966. godine kojim i započinje Vidićeva monografija. Opusom dominiraju mrtve prirode, florealni oblici i ponajviše pejzaži koje na početku karakterizira vrlo smiren i suzdržan tonalitet lišen suvišnih detalja. Umjetnik propituje smisao krajolika oblikujući njegovu pojavu ovisno o raspoloženju. Tako pejzaži u pastelu variraju od sjetnih atmosferičnih kompozicija prigušenog tonaliteta sve do dinamičkih ritmičkih kretanja s naglašenim koloritom. Vidić postepeno uvodi snažniji kolorit u zimski krajolik kroz doživljaj sunca. Inspirirajući se koloritom cvijeća on prenosi žive boje u krajolik gradeći intenzivno plavo more, snažno zelenilo drveća, te ritmičnost crveno-bijelih kućica i smeđeg tonaliteta planina. Cvijeće postepeno gubi strogu strukturu koju je imalo na samom početku, te biva raspršeno po platnu dominirajući prostorom svojim naglašenim koloritom. Sredinom 90tih godina objektivnost prenošenja boja iz prirode na platno nestaje, te slike mistične modrine dominiraju opusom. Jarke čiste osnovne boje vladaju prikazom, dok dominantna plava boja – boja meditacije čini krajolik područjem kontemplacije, spokoja i mirnoće. Boje i oblici postaju izraz kršćanskih vrijednosti, što se očituje i kroz nazive poput Prema vječnosti, Ritam duše i Smisao života. U dotičnim kompozicijama Vidić kroz spoj motiva cvijeća i stabala oblikuje simbolički prikaz molitve ili čak krila anđela ostvarujući pritom komunikaciju sa Svevišnjim i izražavajući predanost Bogu. Otkloni od realnog prikaza krajolika u službi su ilustriranja puta ka sakralnosti kroz dominantne spiralno izdužene oblike stabala koji streme prema nebu, te prikaze sunca koje poprima formu aureole.
Dok je u tehnici uljnog pastela Vidić ostvario najekspresivnija i najdinamičnija djela poput Kovitlac I i Plavo stablo, početkom XXI. stoljeća u tehnici akrilika na platnu počinju dominirati debele crne linije unoseći dramatičnost prikaza i čineći osnov kompozicije. Naglašenu crnu liniju umjetnik koristi i u tehnici uljnog pastela stvarajući raster ritmičnih oblika. Kasnije crna boja nestaje iz pejzaža, prepuštajući veću ulogu sekundarnim bojama poput zelene i ružičaste čime se reflektira promjena raspoloženja i ističe ljepota interpretirana kroz Vidićevu viziju energije kojom zrače prostori prirode.
Djela na granici apstrakcije Rumeno nebo, Radost življenja i Žuta staza povezuje naglašena vertikala sazdana od raznih boja i oblika koja stremi prema nebu kao iskaz božanskog udivljenja koje je osnova misao Vidovićeva slikarstva. Ponovno uvođenje dominantne crne boje ovaj put ima drugačiju funkciju u reinterpretaciji ranijih iskustava – ona oblikuje križ koji dominira kolorističkom kompozicijom čineći od nje kolorističku pozadinu koju postepeno zamjenjuje bjelina dok se šarenilo boja koncentrira oko sjecišta križa.
Stanko Špoljarić monografiju talentiranog ekspresionističkog svećenika Petra Perice Vidovića završava interpretacijom vitraja za crkvu sv. Ante na Bistriku opisujući pet polja sa uprizorenjima vatre, oblaka, vode i plodina, te prikaza sveca s rukama uzdignutim prema nebu, kao značajan doprinos modernoj sakralnoj umjetnosti. Svećenik koji bojom oblikuje misli i vlastiti duhovni izričaj, stvorio je svijet kolorističkih krajolika kojim izražava nadu i vjeru u bolju i sretniju budućnost.
Objavljeno u Vijencu br. 518